Łukasz WĘGRZYŃSKI
Instytut Optoelektroniki, Wojskowa Akademia Techniczna, gen. Sylwestra Kaliskiego 2, 00-908 Warszawa
Tarcze laserowe stanowią kluczowy element w różnego rodzaju eksperymentach laserowych. Mogą być wykorzystywane zarówno do budowy nowego typu źródeł promieniowania z wykorzystaniem plazmy laserowej, jak i do eksperymentów dotyczących akceleracji elektronów, wytwarzania impulsów atto-sekundowych czy także do napylania różnego rodzaju materiałów w wyniku procesu ablacji laserowej. W większości przypadków, tarcze są wykorzystywane do wytwarzania plazmy laserowej, która powstaje w wyniku oddziaływania materiału tarczy z impulsami laserowymi. Plazma taka jest w większości przypadków plazmą wysokotemperaturową, która emituje promieniowanie głównie w zakresie skrajnego nadfioletu oraz miękkiego promieniowania rentgenowskiego. Źródła laserowo-plazmowe wykorzystują przeważnie jedną z trzech podstawowych rodzajów tarcz laserowych: tarcze wykonane z ciał stałych, tarcze o ograniczonej masie oraz tarcze gazowe. Każdy rodzaj z wymienionych tarcz ma swoje zalety oraz wady, które mogą dyskwalifikować je w pewnych eksperymentach. Istotne jest więc prowadzenie badań dotyczących optymalizacji parametrów tarcz pod względem minimalizacji ich wad a także opracowywania nowych możliwości.
W niniejszym komunikacie konferencyjnym przedstawione zostaną najczęściej wykorzystywane układy tarcz laserowych z krótkim omówieniem ich parametrów, zalet oraz wad stosowania. W dalszej części zaprezentowane zostaną wyniki prac dotyczących rozwoju systemów tarcz gazowych umożliwiających wytwarzanie klasterów gazowych oraz struktur aerozolowych w warunkach próżniowych. Rozwiązania te zostały opracowane Instytucie Optoelektroniki Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie.